natthaphong
วันพุธที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555
สุดจะห้ามใจ
เคยขลาดเขลาวัยเยาว์เราอ่อนหัด
รักกระหน่ำซ้ำซัดกลัดกร่อนถอย
เซถลำเคราะห์กรรมตอกย้ำคอย
ทั้งชีวีเศร้าสร้อยรอยน้ำตา
เก็บใจตัวเก็บรักสิ้นหักเห
เกรงซวนเซสั่นคลอนวอนดินฟ้า
หลาบจำแล้วหลีกหนีอย่ามีมา
ขอเถิดหนาดินฟ้าจงปราณี
อย่าให้เราใจอ่อนดังก่อนเก่า
อย่าให้เราเปิดใจใครบ่งชี้
อย่าให้เขาเอาไปทั้งชีวี
อย่าให้เขามามีอำนาจใด
สุดจะห้ามหัวใจหวั่นไหวจิต
สุดจะห้ามใจคิดติดตรึงไว้
สุดจะห้ามใจนี้มีห่วงใย
สุดจะห้ามหัวใจแม้ซ้ำรอย
รักกระหน่ำซ้ำซัดกลัดกร่อนถอย
เซถลำเคราะห์กรรมตอกย้ำคอย
ทั้งชีวีเศร้าสร้อยรอยน้ำตา
เก็บใจตัวเก็บรักสิ้นหักเห
เกรงซวนเซสั่นคลอนวอนดินฟ้า
หลาบจำแล้วหลีกหนีอย่ามีมา
ขอเถิดหนาดินฟ้าจงปราณี
อย่าให้เราใจอ่อนดังก่อนเก่า
อย่าให้เราเปิดใจใครบ่งชี้
อย่าให้เขาเอาไปทั้งชีวี
อย่าให้เขามามีอำนาจใด
สุดจะห้ามหัวใจหวั่นไหวจิต
สุดจะห้ามใจคิดติดตรึงไว้
สุดจะห้ามใจนี้มีห่วงใย
สุดจะห้ามหัวใจแม้ซ้ำรอย
ขอขอบคุณ จาก : http://www.kapook.com/webout.php?url=http://thaipoem.com/forever/ipage/poem143473.html
โดยคุณ nok_yak
ปิดประตู ล็อคหัวใจ ขังในอก
คงป้องปก ห้ามใจ ให้"เอาอยู่" แต่พลั้งเผลอ ทีไร ไม่ทันรู้ ใจจู่จู่ ก็หายลับ จับไม่ทัน |
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)